Agnieszka Grabara – kobieta, która nie bała się broni

Urodziła się 7 kwietnia 1900 r. w Grabowcu (Rokitnicy). Jej ojciec Franciszek był rolnikiem, a matka Berta z domu Kaworek zajmowała się domem i dziećmi. Grabarowie wychowywali swoje dzieci w duchu polskim. W zachowanym w Archiwum Państwowym w Opolu życiorysie z 1969 r. Grabara napisała: „Kończę 8 kl. szkołę w Karbie. Przy przyjęciu mię do szkoły niem. mając lat 6 – nauczyciel z wielką niechęcią musiał zapisać do wieczystej księgi, że język macierzysty jest polski. Za piękną śląską gwarę bito nas kilkakrotnie”.

W roku 1914 Agnieszka Grabara wyjechała „zagranicę” do Miejsca Piastowego, gdzie zaskoczyła ją I wojna światowa. Po powrocie w 1916 r. zetknęła się z ruchem polskim i uczęszczała na wykłady z języka polskiego, geografii i historii. Należała wówczas do towarzystwa kulturalno-oświatowego im. św. Jacka, chóru „Słowiczek” i amatorskiego koła teatralnego.

Po zakończeniu I wojny światowej cała rodzina Agnieszki przyłączyła się do Polskiej Organizacji Wojskowej. Ten czas opisała następująco: „Broń przeszmuglowana w ciemne nocy z Piekar Śląskich (Bobrowniki) dostaje się do magazynu do naszej piwnicy. Razem z ojcem, matką, braćmi Janek i Jacek, także 13 letnia siostra Gertruda czyścimy broń, karabin maszynowy, aby być w pogotowiu”.

Kiedy w sierpniu 1919 r. wybuchło I powstanie śląskie Agnieszka Grabara została łącznikiem i była odpowiedzialna za przygotowanie spisu powstańców walczących o Karb. W swoich wspomnieniach podkreślała, że w Karbie powstańcy zachowali się szlachetnie – rozbroili „grencszuc”, zdobyli broń i nikogo przy tym nie zabili. Kilka dni później wielu powstańców zostało aresztowanych. Jednak ich wysiłek nie poszedł na marne, gdyż był impulsem do dalszych walk.

Po wybuchu II powstania śląskiego Agnieszka zgłosiła się jako sanitariuszka. Podczas III powstania śląskiego była sanitariuszką w 1. batalionie pułku bytomskiego Czesława Paula i brała udział w krwawych walkach o Górę św. Anny.

Po wojnie zamieszkała w Opolu przy ul. Plebiscytowej i pracowała w Banku Rolnym. Zmarła 3 lutego 1989 r.